بیماری منییر

بیماری منییر نوعی اختلال در گوش داخلی است که می تواند منجر به ایجاد کاهش شنوایی شود.در اکثر موارد ، بیماری منییر فقط یک گوش را درگیر می کند. بیماری منییر در هر سنی ممکن است رخ دهد ، اما معمولاً در بزرگسالان و میانسالان دیده می شود.بیماری منییر یک بیماری مزمن محسوب می شود ، اما درمان های مختلفی می تواند به تسکین علائم و به حداقل رساندن تأثیر آن ها بر زندگی شما ، کمک کند.

علائم و نشانه های بیماری منییر

بیماری منییر

علائم و نشانه های بیماری منییر عبارتند از:

• سرگیجه های مکرر : سرگیجه های ناگهانی از نشانه های اصلی بیماری منییر می باشد و معمولاً 20 دقیقه تا چند ساعت طول می کشد ، اما بیشتر از 24 ساعت نیست. سرگیجه شدید می تواند باعث حالت تهوع شود.
• افت شنوایی : در اوایل دوره ی بروز بیماری منییر ، افت شنوایی موقت ایجاد می شود که با پیشرفت بیماری ، دائمی می شود.
•  وزوز گوش
•  احساس پری گوش : افراد مبتلا به بیماری منییر اغلب در گوش آسیب دیده احساس فشار می کنند .

بعد از یک دوره، علائم بیماری منییر بهبود می یابند و ممکن است مدتی کاملاً از بین بروند. با گذشت زمان ، ممکن است تعداد دفعات بروز علائم کمتر شود.

چرا به بیماری منییر دچار می شویم؟

علت اصلی بیماری منییر مشخص نیست. به نظر می رسد بیماری منییر در نتیجه ی مقدار غیر طبیعی مایعات (اندولنف) در گوش داخلی است ، اما مشخص نیست که چه عواملی باعث وقوع آن می شود. عواملی که بر مایعات گوش داخلی تأثیر می گذارند و در بروز بیماری منییر نقش دارند، عبارتند از:

• تخلیه ی نادرست مایعات ، به دلیل انسداد یا ناهنجاری آناتومیک
  

  توضیح اناتومیکی بیماری منییر

   

•  پاسخ ایمنی غیرطبیعی
•  عفونت ویروسی
•  دلایل ژنتیکی
  از آنجا که علت دقیق بروز بیماری منییر مشخص نیست ، مجموعه ی عوامل فوق در بروز آن نقش دارند.

عوارض بیماری منییر

حملات غیرقابل پیش بینی سرگیجه و کاهش شنوایی دائمی می تواند دشوارترین عوارض بیماری منییر باشد. این بیماری می تواند زندگی شما را به طور غیر منتظره ای قطع کند و باعث خستگی و استرس شما شود. سرگیجه می تواند باعث شود که تعادل خود را از دست دهید و در نتیجه خطر سقوط و تصادفات را افزایش می دهد.

تشخیص بیماری منییر چگونه است؟

پزشک شما معاینه را انجام می دهد و سابقه پزشکی شما را بررسی می کند . موارد زیر در تشخیص بیماری منییر نقش اساسی دارند:

•  سرگیجه که ممکن است 20 دقیقه یا بیشتر به طول بیانجامد اما از 12 ساعت بیشتر طول نمی کشد .
• افت شنوایی
•  وزوز گوش
•  احساس پری گوش

ارزیابی های شنوایی برای تشخیص بیماری منییر چگونه است؟

تست شنوایی (شنوایی سنجی) ارزیابی می کند که چگونه صداها را در فرکانس ها و شدت های مختلف تشخیص می دهید. افراد مبتلا به بیماری منییر معمولاً در شنیدن اصوات با فرکانس پایین یا فرکانس بالا مشکل دارند و فرکانس های میانی را به خوبی می شنوند.

ارزیابی های ABR در افراد مبتلابه بیماری منییر در این مطلب توضیح داده شده است.

ارزیابی های تعادلی برای تشخیص بیماری منییر چگونه است؟

آزمایشاتی که عملکرد گوش داخلی را ارزیابی می کند عبارتند از:

•  (Videonystagmography (VNG : این آزمون عملکرد تعادل را با ارزیابی حرکت چشم ارزیابی می کند. سنسورهای مربوط به تعادل در گوش داخلی با ماهیچه هایی کنترل می شوند که حرکت چشم را کنترل می کنند. این ارتباط شما را قادر می سازد هنگام نگه داشتن چشم خود در یک نقطه ، سر خود را حرکت دهید.
• تست صندلی چرخان : این تست نیز مانند VNG ، عملکرد گوش داخلی را بر اساس حرکت چشم می سنجد.
•  تست پتانسیل های برانگیخته وستیبولار یا (VEMP (Vestibular evoked myogenic potentials: این آزمایش نه تنها برای تشخیص بلکه برای کنترل بیماری منییر کاربرد دارد. تغییرات گوش داخلی فرد مبتلا به منییر را نشان می دهد.
•  Posturography : این تست کامپیوتری نشان می دهد که کدام قسمت از سیستم تعادل ( بینایی ، عملکرد گوش داخلی یا احساس از پوست ، ماهیچه ها ، تاندون ها و مفاصل) شما دچار مشکل شده است و کدام قسمت ها ممکن است مشکل ایجاد کنند. در این تست در حالی که دارای بند ایمنی هستید ، باید با پای برهنه روی سکو بایستید و تعادل خود را در شرایط مختلف حفظ کنید.
•  Video head impulse test) vHIT) : این آزمایش از ویدئو برای اندازه گیری واکنش های چشم در هنگام حرکت های ناگهانی استفاده می کند. در حالی که شما روی یک نقطه تمرکز می کنید ، سرتان به سرعت می چرخد. اگر هنگام چرخاندن سر ، چشمان شما از هدف خارج شود ، یک رفلکس غیرطبیعی دارید.
•  Electrocochleography) ECoG) : این تست گوش داخلی را در پاسخ به صداها بررسی می کند.
  همچنین آزمایش خون و اسکنهای تصویربرداری مانند MRI ممکن است اختلالاتی را تشخیص دهند که می تواند منجر به بروز بیماری منییر شوند.

درمان بیماری منییر

هیچ درمانی برای بیماری منییر وجود ندارد. اما برخی از روش های درمانی می توانند به کاهش شدت و تعداد حملات سرگیجه کمک کنند.

روش های درمانی بیماری منییر

داروهای کنترل کننده ی سرگیجه

پزشک شما ممکن است داروهایی را تجویز کند تا از شدت حملات سرگیجه جلوگیری کند:

•  داروهای Motion sickness مانند مكلیزین یا دیازپام ممكن است باعث کاهش احساس چرخش و كمك به كنترل حالت تهوع و استفراغ شوند.
•  داروهای ضد تهوع ، مانند پرومتازین ، ممکن است تهوع و استفراغ را در طی سرگیجه کنترل کنند.

ممکن است پزشک معالج شما توصیه کند که مصرف نمک خود را محدود کنید. برای برخی افراد ، این موضوع به کنترل علائم بیماری منییر کمک می کند.

روشهای غیر تهاجمی برای مقابله با بیماری منییر

برخی از مبتلایان به بیماری منییر ممکن است از روشهای غیر تهاجمی برای مقابله با بیماری استفاده کنند مانند:

• توانبخشی: اگر به دلیل سرگیجه مشکل تعادل وجود داشته باشد ، درمان توانبخشی دهلیزی ممکن است تعادل شما را بهبود بخشد.
• سمعک: سمعک در فرد مبتلا به بیماری منییر ممکن است شنوایی را بهبود بخشد.
•  درمان با فشار مثبت: دستگاهی به نام تولید کننده فشار، فشار را از طریق یک لوله تهویه به کانال گوش می فرستد. و باعث بهبود سرگیجه ها می شود.

اگر درمان های غیرتهاجمی فوق موفقیت آمیز نباشد ، باید از روش های درمانی تهاجمی استفاده کرد که در زیر به شرح آن ها پرداخته ایم :

• تزریق به گوش میانی : در این روش داروهایی به گوش میانی تزریق می شوند و سپس به داخل گوش جذب می شوند و ممکن است علائم سرگیجه را بهبود ببخشند. این روش درمانی در مطب پزشک انجام می شود. تزریق های موجود عبارتند از:
• جنتامایسین : آنتی بیوتیکی که برای گوش داخلی شما سمی است ، عملکرد سیستم تعادلی گوش درگیر بیماری را کاهش می دهد ، و گوش دیگر شما مسئولیت تعادل را بر عهده می گیرد. با این وجود خطر کم شنوایی بیشتر وجود دارد.
• استروئیدها : مانند دگزامتازون ، ممکن است به کنترل حملات سرگیجه در برخی افراد کمک کند. اگرچه ممکن است دگزامتازون نسبت به جنتامایسین تاثیر کمتری در کنترل سرگیجه داشته باشد ، اما کمتر از جنتامایسین به شنوایی آسیب می زند.
• جراحی: اگر حملات سرگیجه ، شدید و ناتوان کننده باشد و سایر روشهای درمانی کمکی نکنند ، از روش های جراحی می توان استفاده کرد از جمله :
•  روش کیسه اندولنفاتیک : کیسه اندولنفاتیک در تنظیم سطح مایعات گوش داخلی نقش دارد. در طی این روش ، کیسه آندولنفاتیک فشرده می شود که می تواند سطح مایعات اضافی را کاهش دهد. در بعضی موارد ، این روش همراه با قرار دادن یک لوله ای است که مایعات اضافی را از گوش داخلی شما تخلیه می کند.
•  لابیرنتکتومی : با این روش ، جراح قسمت تعادلی گوش داخلی را برداشته و در نتیجه تعادل و عملکرد شنوایی را از گوش آسیب دیده خارج می کند. این روش تنها در صورتی انجام می شود که فرد افت شنوایی عمیق داشته باشد و یا ناشنوا (در گوش درگیر با بیماری منییر) باشد.
• بخش عصب وستیبولار : این روش شامل برش عصبی است که گیرنده های تعادل گوش داخلی شما را به مغز (عصب دهلیزی) وصل می کند. این روش معمولاً در هنگام تلاش برای حفظ شنوایی در گوش آسیب دیده انجام می شود.

تاثیر الگوی زندگی و درمان های خانگی بر بیماری منییر

برخی از شیوه های مراقبت از خود می تواند به کاهش تأثیر بیماری منییر کمک کند. نکات زیر را به عنوان توصیه هایی برای کنترل بیماری منییر در نظر داشته باشید:

•  وقتی احساس سرگیجه می کنید بنشینید یا دراز بکشید. در طی سرگیجه ، از مواردی که می تواند علائم شما را بدتر کند ، مانند حرکت ناگهانی ، نگاه مستقیم به چراغ روشن ، تماشای تلویزیون یا خواندن خودداری کنید. سعی کنید روی یک شیء در حال حرکت متمرکز شوید.
•  هنگام حملات و بعد از آن استراحت کنید. برای بازگشت به فعالیتهای عادی خود عجله نکنید.
• آگاه باشید که ممکن است تعادل خود را از دست دهید. سقوط می تواند به آسیب جدی منجر شود. اگر مشکل تعادل مزمن دارید ، از عصا کمک بگیرید.

برای جلوگیری از حملات سرگیجه ، حتما نکات زیر را رعایت کنید:

•  از نمک کمتر استفاده کنید. مصرف مواد غذایی و نوشیدنی هایی که نمک بالایی دارند احتباس مایعات را افزایش دهد.
• مصرف کافئین ، الکل و دخانیات را به حداقل برسانید. این مواد می توانند بر تعادل مایعات در گوش شما تأثیر بگذارند.

بیماری منییر می تواند بر زندگی اجتماعی شما ، بهره وری و کیفیت کلی زندگی شما تأثیر بگذارد پس ضروری است که در صورت بروز علائم اولیه ی آن حتما به پزشک مراجعه کرده و آن را کاملا جدی بگیرید.