سمعک های استخوانی برای افرادی که افت شنوایی انتقالی دارند ( وجود اختلال در گوش خارجی یا میانی و عدم رسیدن اصوات به حلزون گوش) گزینه مناسبی است.
این سمعک ها اصوات را دریافت کرده و آن ها را از طریق ارتعاشات استخوانی به طور مستقیم به حلزون گوش منتقل می کنند. در واقع مسیر جدیدی برای شنوایی ایجاد می کنند.
سمعک استخوانی برای چه کسانی مناسب است؟
سمعک استخوانی
1- افرادی که به دلایل پزشکی (جرم یا عفونت گوش خارجی، عفونت مکرر گوش میانی همراه با پرده تمپان پرفوره) نمی توانند از سمعک های مرسوم راه هوایی استفاده کنند.
2-افراد مبتلا به ناهنجاری های مادرزادی گوش خارجی یا میانی :
- آترزیا : بسته بودن مجرای گوش خارجی
- میکروشیا : کوچک بودن غیر طبیعی لاله ی گوش
- آنوشیا : فقدان لاله ی گوش
- سندروم ها : نظیر آلپورت ، مارفان ، تریچرکالینز و …. . در مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در مورد سندروم مارفان گفته شده که :
سندرم مارفان با علایم غیرمعمول از جمله دفورمیتی‌های شدید اسکلتی و نابینایی می‌تواند نحوه توارث اتوزوم مغلوب داشته باشد.
3- افراد مبتلا به کم شنوایی انتقالی قابل ملاحظه (زیاد)، به نحوی که استفاده از سمعک های مرسوم راه هوایی برای آن ها امکان پذیر نباشد.
به دلیل محدودیت خروجی سمعک های BC و از طرف دیگر، نیاز افراد مبتلا به کم شنوایی انتقالی به بهره و خروجی بالاتر، معمولاً خروجی این سمعک ها در حداکثر مقدار ممکن قرار داده می شود.
ساز و کار سمعک استخوانی
معایب سمعک استخوانی
- نیاز به اعمال نیروی زیاد به رسیور (مرتعش کننده استخوان) برای انتقال مناسب سیگنال و در نتیجه ایجاد حساسیت و درد پوست
- بزرگ بودن وسیله نگهدارنده رسیور
- عدم امکان تقویت تک گوشی و در نتیجه اختلال در مهارت مکان یابی
- بی ثبات بودن اتصال سیم به رسیور و در نتیجه احتمال خراب شدن یا قطع مکرر صدا
- کاهش شدت سیگنال پس از عبور از پوست
- امکان جابجا شدن رسیور و هد باند
- عدم امکان اندازه گیری الکتروآکوستیکی خروجی سمعک